2.7

Przepraszam że musicie tak długo czekać na nowe opowiadania ale ostatnio naprawdę nie mam czasu na nic, a co dopiero myśleć o blogu. Mam nadzieję że ten rozdział wam się spodoba. Piszcie w komentarzach. 

Minęły już dwa miesiące. Dominika po dość długiej rehabilitacji wróciła do pracy w służbach policji. Jacek natomiast wyjechał do USA. Starali się na początku utrzymywać kontakt, jednak każda rozmowa kończyła się awanturą. Dominika podupadła psychicznie ale powoli zapomniała o Jacku. Zaczęła sobie układać powoli życie na nowo. Tak zaczęła nowy rozdział w życiu. Wynajęła jeden z wolnych pokoi swojemu znajomemu ze studiów. Właśnie siedziała w biurze gdy zadzwonił jej telefon.

-Cześć piękna, masz plany na wieczór.- Męski głos wywołał u kobiety dreszcz emocji, pozytywnych emocji.

-Nie mam planów.

-No więc wpadnę po ciebie jak skończysz i mam plan.

-Ej, bez takich, gadaj co planujesz bo nie pojadę.

-Szantaż, a taka grzeczna policjantka z ciebie.

-Jaki szantaż, po prostu negocjacja.

-No widzę że studia się przydały.

-A czasem tak.

-No dobra to o której mam być?

-Wiesz co, jestem już na fabryce, wypełniam końcowe raporty. Myślę że za pół godzinki będzie dobrze.

-Ok, to ja już się zbieram, tylko mi znów nie ucieknij piękna.

-Ja i ucieczka, no proszę cię.

-Piękna, zapomniałaś już co robiliśmy na studiach.- Odrzekł mężczyzna a drzwi do biura kobiety się uchyliły.

-Słuchaj, muszę kończyć, widzimy się potem.- Odłożyła telefon na biurko a do pomieszczenia wszedł jej partner. Postawił kubek z kawą na jej biurku i z dużym uśmiechem siadł naprzeciwko.

-Co się gapisz?- Zapytała po chwili gdy mężczyzna nie spuszczał z niej wzroku.

-Widzimy się potem....czyżby pani policjant miała już plany na wieczór?

-Owszem ma plany na wieczór, ale to raczej nie powinno aspiranta interesować.

-Starszego aspiranta młoda damo, starszego.

-Ale...

-Co ale?

-Zawsze masz jakieś ale, jeśli chodzi o moje plany.

-A właśnie, już prawie zapomniałem. Myślałem wręcz byłem pewien że idziesz z nami do Jacka.

-Nie wiesz co jakoś byłam już wcześniej umówiona.

-Nie kręć, słyszałem całą rozmowę. Myślałem że się ucieszysz że Jacek już wraca.

-Wiesz co nie mam ochoty na taką rozmowę. Jestem już spóźniona. Cześć.- Powiedziała, wzięła łyka kawy i wyszła z biura. Mimo iż starała się ułożyć sobie życie bez Jacka, to stawało się coraz trudniejsze. On wrócił a ona wciąż coś do niego czuła. Za razem była wściekła na niego, ale sama myśl o nim przyprawiała ją o miły dreszcz emocji. Kobieta przebrała się w cywilne ubrania i opuściła komendę. Na zewnątrz padał deszcz. Dominika postanowiła poczekać na przyjaciela w przedsionku komendy. W pewnym momencie kobieta ujrzała dobrze znaną jej sylwetkę. Do oczu napłynęły łzy, jednak nie płakała. Wyszła z budynku i wtedy podjechał samochód. Przeszła obok Jacka, starając się uniknąć jego wzroku. Mężczyzna jednak nie dał jej odejść. Złapał ją za nadgarstki.

-Dominika.- Powiedział teraz kobieta się rozpłakała. Na cale szczęście padał deszcz i nikt nie zauważył że płacze.

-Śpieszę się.- Odparła i ruszyła w kierunku mężczyzny który wysiadł z auta. Podeszłą do niego i przytuliła się na powitanie. Jacek nie spuszczał z nich wzroku.

-Cześć piękna.- Przywitał się Krzysiek.

-Cześć.- Dominika pocałowała mężczyznę w policzek.

-To co jedziemy?

-Tak tak. A dokąd mnie zabierasz?

-Mówiłem już że to niespodzianka.- Powiedział Krzysiek i oboje wsiedli do auta. Jacek stał zaskoczony jeszcze dobre pięć minut.

-Jacek wszystko dobrze?- Podszedł do niego Paweł.

-Dominika z kimś się spotyka?- Zapytał niepewnie.

-Z tego co wiem to tak, a co?

-Nie, po prostu nic mi nie mówiła.- Odparł aby Paweł nie domyślił się że chodzi tu o coś więcej.

-Wiesz jak dla mnie to jest dziwny, ale to jej wybór.

-Tak, tak, jej wybór.

-To co idziemy na piwo?

-Jasne jasne.- Odparł i poszedł razem ze swoim towarzyszem.